Op naar Bolivia!

Santiago was heelijk, maar we wilden toch maar weer een nieuw avontuur. Daarom besloten we om maar gelijk zover van Santiago weg te gaan als kon. Onze bestemming was San Pedro de Atacama. Een busreis duurde 22 uur. Dat was voor mijn gevoel de langste busreis tot nu toe. Gelukkig was het landschap zoals altijd weer heel mooi. Deze keer reden we uren en uren door gortdroge woestijn, waar Chili voor bijna 1/3 uit bestaat. En dan ineens rijdt je een oase in, een hele rare ervaring. 
San Pedro is eigenlijk maar een klein dorpje, met een hele levendige hoofdstraat waar iedereen je allemaal tours probeert aan te smeren. Aangezien wij naar Uyuni wilden, liepen we bij een agency naarbinnen, waar we van medereizigers goede verhalen van hadden gehoord. Onze 3 daagse tour naar Uyuni was een feit. We zouden gelijk de volgende dag vertrekken, dus als rastouristen die we zijn, besloten we in de snoeihitte (40 graden) nog een beetje door het dorpje rond te lopen en de laatste dingen te kopen zoals veel water en cocabladeren.
De volgende morgen om 6uur! ging de wekker en om 7 uur zaten we aan een ontbijt in een hotel dat er blijkbaar bij inbegrepen zat. We vraten ons helemaal vol en toen gingen we met een bus naar de Boliviaanse grens. Het eerste stuk is nog geasfalteerd maar de weg naar de Boliviaanse controlepost is een grote hobbelweg. In the middle of nowhere staat dan een klein huisje waar je je stempel moet halen. En aan de Boliviaanse kant staan tig jeeps op mensen als wij te wachten. De backpacks worden op het dak gebonden en dan begint het avontuur pas echt. Waar je ook om je heen kijkt, overal zie veel te mooie landschappen. Bijna onwerkelijk mooi. Ik werd er helemaal vrolijk van, alleen maar naar buiten staren en genieten. We zijn de eerste dag van de tour langs lagunas gekomen. De eerste leek regelrecht uit een schilderij van Dali te komen, zo sur-realistisch! Om het helemaal heftig te maken klommen we naar 5000meter, waar een geiserveld lag. Daar had ik wel echt last van de hoogte, aangezien we allebei wel last van de hoogte. Als ik 10 stappen zette, moest ik op zijn minst een minuutje bijkomen. Maar de geisers waren wel heel indrukwekkend. Je hoorde ze echt heel goed ruizen en je rook ze ook heel goed. Daarna daalde we gelukkig weer een beetje af naar een hoogte van 4200meter. Waar we in natuurlijk warmwater bronnen hebben gezwommen. Even lekker relaxen! En als laatste voor die dag gingen we naar Laguna Colorada. Dat meer ziet er ´s ochtends normaal uit, maar in de loop van de middag wordt het door een chemische reactie van de algen met de zon rood. Zoveel heb ik in ieder geval begrepen van onze Boliviaanse gids. We sliepen daar ook. De lucht was 's nachts was de lucht helemaal helder en op die hoogte is de sterrenhemel overweldigend mooi. De hele melkweg was zichtbaar en als je maar lang genoeg keek dan kwamen er steeds meer sterren bij.
De volgende dag zette we koers naar Uyuni zelf, na eerst een uur te hebben gewacht tot de auto was gerepareerd. Ik, als handyman die ik ben, ging ook even een kijkje nemen. Ik heb nul verstand van auto's, maar ik weet wel dat er normaal geen karton en coca cola blikjes in de motor zitten. Dat stelde me dus wel gerust. Na een beetje geklungel ging de auto weer aan en zette we daadwerkelijk koers naar Uyuni. Gelukkig was het nog ruim 400 kilometer, oftewel genoeg te zien. De eerste stop was bij Arbol de Piedras. Daar lagen ineens allemaal rotsen op elkaar gestapeld en in rare vormen waarvan 1 dus in de vorm van een boom. Daarna stopten we bij de mooiste laguna. Ik ben vergeten hoe die heette, maar was echt onwijs mooi. Eigenlijk niet te beschrijven, gelukkig heb ik er foto's van, die komen later nog op mijn blog. En naarmate we verder reden begon ik me af te vragen of er naast de flamingo's in die laguna's uberhaupt wel dieren leven. Het is daar namelijk zo desolaat. Maar toen zagen we gelukkig een alpacaatje. Na heel veel andere mooie landschappen kwamen we na lang rijden aan in Uyuni. Onze eerste ervaring met de locals. Het eerste wat me opviel was dat ze allemaal heel klein zijn. Zo was er een marktje in de hoofdstraat, maar daar konden we eigenlijk niet normaal lopen, omdat de luifeltjes zo laag hingen. Verder zijn de Bolivianen heel erg vriendelijk en lopen de vrouwen heel traditioneel rond in kleurrijke kleren en de haren altijd in lange vlechten. 
Dat is allemaal heel leuk natuurlijk, maar waar we voor kwamen is natuurlijk de Salar. Een gigantische zoutvlakte zo groot als 1/3 van nederland die als het nat is een gigantische spiegel wordt. Laten wij nou net geluk hebben, omdat we in Bolivia zijn met het regenseizoen. 
De volgende morgen was het zover. We reden de zoutvlakte op, eerst door een gigantische plas met water. Naast je zag je de bergen als het ware zweven en in de verte niks anders dan wit, eindeloos wit. Eerst bezochten we een hotel, volledig opgetrokken uit zout, tot de tafels en stoelen aan toe. Daarna reden we door naar ... niks eigenlijk. Het bleef wit. Het was links wit, rechts wit, voor ons wit en achter ons wit. Over de salar heenlopen is echt een onaardse ervaring. Je weet namelijk zeker dat je loopt, maar praktisch gezien kom je niet vooruit omdat er gewoon geen referentiepunten zijn. Daardoor kan je er ook hele leuke foto's maken. Dat hebben wij natuurlijk ook geprobeerd, maar wij bleken er niet zo goed in te zijn xD. Na voor mijn gevoel een paar minuutjes (het was ruim 1 uur) daar rond te hebben gelopen en gelunched moesten we helaas weer terug. Onze tour zat er op, maar het was helemaal geweldig!